Το bulling αποτελεί μάστιγα της εποχής μας. Έρευνες αποδεικνύουν ότι το φαινόμενο έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις στους νέους. Πολλά λέγονται, πολλοί αγώνες γίνονται και όλοι προσπαθούν να αφυπνίσουν ειδικά τους νέους να μιλήσουν, να ανοίξουν τις καρδιές τους και να μην ανέχονται τέτοιου είδους συμπεριφορές από κανέναν.
Ο Τάισον Τσάντλερ, ο σέντερ των Φοίνιξ Σανς, μοιράστηκε με όλο τον κόσμο την προσωπική του ιστορία που είναι πραγματικά συγκλονιστική. Και εκείνος με την σειρά του προσπαθεί να αφυπνίσει τους νέους, εξηγεί πως το βίωσε εκείνος σαν παιδί και πως έχει αλλάξει σήμερα το μυαλό του και σκέφτεται πόσο τρομακτικό είναι να περάσουν κάτι αντίστοιχο τα παιδιά του σήμερα.
Αξίζει να τον διαβάσετε:
«Στεκόμουν στην σειρά για το γεύμα στο σχολείο όταν ξεκίνησε, όπως ξεκινούσε κάθε μέρα. Αυτά τα δύο αδέλφια ήταν στην τάξη μου, και ήταν αχώριστα. Κυριολεκτικά δεν τα έβλεπες ποτέ χώρια. Το κορίτσι δεν άφηνε ποτέ το χέρι του αδελφού της, ακόμα και όταν ήταν στο διάλειμμα. Πάντα θα καθόντουσαν στον τοίχο, φορώντας τα ίδια ρούχα και τα ίδια σκονισμένα παπούτσια.
Όταν ερχόντουσαν στην σειρά για το γεύμα, άρχιζαν τα γέλια
«Ει, τι είναι αυτή η μυρωδιά; Μυρίζει λες και κάποιος πέθανε.
Αυτή είναι η κοπέλα σου;
Γιατί βρόμας τόσο άσχημα».
Ήταν απαίσιο. Ποτέ δεν έπαιρνα μέρος, αλλά ποτέ δεν είπα τίποτα. Μερικές φορές γελούσα και εγώ μαζί με τους άλλους. Απλά στεκόντουσαν εκεί και τα δέχονταν, ποτέ δεν έλεγαν τίποτα. Το κορίτσι θα έβαζε κάτω το κεφάλι του και θα κρατούσε τον αδελφό της, και εκείνος απλά θα στέκονταν εκεί ανέκφραστος.
Αυτό ήταν πολύ καιρό πριν, στο δημοτικό. Τα τελευταία 20 χρόνια, απλά τους είχα ξεχάσει. Αλλά αυτό το καλοκαίρι, ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, αλλάζοντας τα κανάλια όταν έπεσα πάνω σε ένα ντοκιμαντέρ που λεγόταν, Bully. Η ταινία δείχνει αληθινά παραδείγματα από 5 διαφορετικά παιδιά που πέρασαν μια κόλαση.
Σήμερα είμαι 33 χρονών έχοντας την δικιά μου οικογένεια και η πρώτη μου σκέψη ήταν αμέσως για τα παιδιά μου. Σκεφτόμουν, πως μπορεί κάποιος να το κάνει αυτό; Αυτά τα παιδιά είναι τέρατα. Αλλά αμέσως μετά το μυαλό μου άρχισε να πηγαίνει πίσω στην δική μου παιδική ηλικία. Θυμάμαι να στέκομαι στην ουρά για το γεύμα μαζί με τα δύο αδέλφια και πως όλοι γέλαγαν. Πως δεν έκανα τίποτα. Τότε η καρδιά μου άρχισε να χτυπά σαν τρελή. Έπρεπε να σηκωθώ από το κρεβάτι και να περπατήσω. Αλήθεια με σόκαρε.
Πως το έκανα αυτό; Εννοώ, το σκέφτομαι... Μεγαλώσαμε ακολουθώντας ένα σύστημα παιδείας. Και γελούσαμε με αυτά τα παιδιά επειδή φορούσαν τα ίδια ρούχα; Ο καθένας από εμάς έχει μια αδυναμία. Εγώ έπαιζα ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ και μπάσκετ και μετά πήγαινα σχολείο με τα ίδια παπούτσια ολόκληρη την χρονιά. Πως θα μπορούσε ποτέ να κοροϊδεύω οποιονδήποτε;
Τώρα που μεγάλωσα, είναι τόσο ξεκάθαρο σε εμένα ότι αυτά τα παιδιά πέρναγαν πολύ δύσκολα στο σπίτι τους. Για αυτόν τον λόγο το κορίτσι δεν έφευγε ποτέ από το πλευρό του αδελφού της. Έψαχνε σε εκείνον την προστασία συνέχεια. Ποιος ξέρει τι πέρναγαν σπίτι τους. Αλλά τότε, όλοι βλέπαμε οτιδήποτε διαφορετικό σαν περίεργο.
Αυτό που πέρναγαν ήταν δραματικό. Κανείς δεν πήγε προς το μέρος τους, να τους σπρώξει ή να τους πετάξει τον δίσκο με το φαγητό κάτω. Ήταν κάτι αισχρό. Ήταν καθημερινό. Ήταν ψυχολογικό. Οπότε κανείς δεν έβγαινε μπροστά να το σταματήσει. Εγώ ήμουν μεγαλόσωμος. Έπαιζα σπόρ. Μπορεί να αρκούσε μόνο από εμένα να πω: «Ει, σκάστε».
Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου: Αναρωτιόμουν τι να κάνουν αυτά τα παιδιά τώρα; Αναρωτιόμουν αν ποτέ το ξεπέρασαν; Άρχισα να γίνομαι πραγματικά συναισθηματικός.
Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να καταλάβει ακριβώς μέχρι να αποκτήσει και ο ίδιος παιδιά. Όταν σκέφτομαι αυτήν την προοπτική την δική τους αισθάνομαι θλίψη και μοναξιά, μου φέρνει δάκρυα. Με τρελαίνει.
Τώρα με την τεχνολογία ο καθένας μπορεί να πλησιάσει τον καθένα κάθε στιγμή. Δεν μπορεί κανείς να κρυφτεί. Για εμάς τότε, αυτό σταματούσε μετά το σχολείο. Όταν τα αδέλφια έφευγαν από το σχολείο, δεν είχαν να αντιμετωπίσουν τα σχόλια πια. Σήμερα το bulling μπορεί να συνεχίζεται και στο σπίτι στο instagram ή στο facebook ή στο twitter.
Το βλέπω στην ζωή μου. Οι άνθρωποι λένε τα πιο τρελά πράγματα σε μένα στο διαδίκτυο. Οι άνθρωποι θα με ακολουθήσουν και δεν θα μου πουν τίποτα άλλο πέρα από αρνητικά σχόλια στην σελίδα μου. Κάθε παίκτης του ΝΒΑ θα σας πει «δεν διαβάζω αυτά τα πράγματα», αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις. Μερικά από αυτά οι άνθρωποι λένε είναι πολύ άσχημα και ξεπερνούν τα όρια.
Κάθε φορά που γυρνάω το κεφάλι μου σε αυτούς τους ανθρώπους, πρέπει πρώτα να κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Πέρασα πολύ χρόνο, σκεπτόμενος τα παιδικά μου χρόνια αυτό το καλοκαίρι και υπάρχουν πολλά πράγματα που να μπορούσα να πάρω πίσω. Αλλά ένα πράγμα που συνειδητοποιώ είναι ότι όλο το μπούλινγκ που κάναμε τότε προερχόντουσαν από τις δικές μας ανασφάλειες. Όλοι προερχόμασταν από «δύσκολη» γειτονιά. Ήμασταν όλοι ευαίσθητοι. Ήμασταν όλοι πληγωμένοι κατά κάποιο τρόπο. Αλλά αντί αυτό να μας ενώσει, ψάχναμε τους αδύναμους για να τους πειράξουμε.
Δεν είναι σωστό. Χρειαζόμαστε παραπάνω ηγέτες. Όχι «αρχηγούς ποδοσφαιρικών ομάδων» ηγέτες. Αληθινούς ηγέτες. Χρειαζόμαστε παραπάνω παιδιά που να είναι πρόθυμα να βγουν μπροστά για το σωστό. Θέλω να το κάνω αποστολή μου, να ασχοληθώ με τα σχολεία, να μιλήσω στα παιδιά για το bulling, όχι επειδή είμαι παίκτης του ΝΒΑ ή γιατί πάντα ήθελα να κάνω το σωστό. Όχι. Θέλω να το κάνω γιατί δεν το έκανα. Αν αυτά τα αδέλφια τυγχάνει να διαβάζουν αυτό, θέλω να τους πω πόσο λυπάμαι, και ότι είναι πολύ πιο δυνατοί από εμένα».
Πηγή www.gazzeta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου